بررسی اثر بخشی آموزش مهارت حل مسئله به شیوه گروهی بر کاهش تفکرات غیر منطقی دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور استان مازندران

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارت حل مسئله به شیوه گروهی بر کاهش تفکرات غیر منطقی است که در یکی از دانشگاههای پیام نور استان مازندران ( دانشگاه پیام نور رینه ) به صورت در دسترس، انجام شد. از میان 1200دانشجو و160 نفر دانشجوی رشته حقوق100نفردانشجوی دختر، به عنوان در دسترس ، بین سنین 19 الی 22 سال انتخاب شدند تا به به پرسشنامه تفکرات غیر منطقی جونز به عنوان یک ابزار غربالگری پاسخ دهند. با توجه به پرسشنامه جونز( به روش لیکرت) افرادی که بر اساس نمره های این آزمون در نقطه برش بالاتر از 300 قرار داشتند، به عنوان افراد دارای تفکرات غیر منطقی از جمعیت عادی تفکیک و به عنوان جامعه آماری پژوهش تعریف شدند و ازمیان آنها تعداد 30 نفر انتخاب و در دو گروه (آزمایش و گواه ) قرار گرفتند. در گام بعدی ، برنامه آموزش مهارت حل مسئله به عنوان متغیر مستقل، توسط محقق (که خود دوره آموزشی کارگاه مهارت حل مسئله را بصورت الکترونیکی در سایت چگونه ؟ زیر نظر دانشگاه صنعتی شریف بود را گذراند و همچنین مطالعه کتابی تحت عنوان درمان با روش حل مسئله( بر اساس الگوی دزوریلا و گلد فرید)بود را نیز مطالعه نمود) در طول 1 ماه و نیم و در قالب 8 جلسه 1ساعت و نیم برای 15 عضو گروه آزمایش ارائه شد، در حالی که گروه گواه به امید دریافت برنامه ی مورد نظر در لیست انتظار مانده به رفتار عادی خود ادامه دادند، بعد از اعمال متغیر مستقل ، آزمون های پس از مداخله برای اعضای هر دو گروه ( آزمایش و گواه ) اجرا و فرایند جمع آوری داده ها کامل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون پارامتریک تحلیل کواریانس، شامل آزمون شاپیروویلک جهت بررسی نرمال بودن توزیع نمرات گروه نمونه در جامعه و آزمون لوین جهت بررسی تساوی واریانس ها تحلیل گردیده اند. همچنین اثر پیش آزمون با استفاده از روش تحلیل کواریانس کنترل گردیده است. در نهایت فرضیه های پژوهش با این روش آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته های پژوهش حاضر ، بر موثر بودن برنامه آموزش مهارت حل مسئله دلالت دارد و در فرضیه اصلی مشخص شد، اجرای برنامه آموزشی مهارت حل مساله با رویکرد شناختی رفتاری به شیوه گروهی موجب کاهش تفکرات غیر منطقی آزمودنی ها می شود. و در مورد خرده مقیاسها نشان داد که آموزش مهارت حل مساله بر کاهش ضرورت تایید از دیگران، انتظار بیش از حد از خود، سرزنش خود، واکنش به ناکامی، بی مسئولیتی عاطفی ، اجتناب از مسائل، وابستگی ، ناامیدی نسبت به تغییر و کمال گرایی اثر مثبت دارد ولی درمورد خرده مقیاس دل مشغولی زیاد همراه با اضطراب اثر ندارد.